Hvað er verið að bralla

Jæja er ekki kominn tími til að láta heyra aðeins í sér?

Það hefur nú svosem ekki mikið nýtt átt sér stað hérna hjá okkur. Brjálað að gera eins og venjulega og ég reyni að sauma og vesenast eitthvað með strákunum mínum þegar ég fæ smá frí. Ég er bý í ferðatösku og er með annan fótinn á suður jótlandi og hinn hérna á Blákelduveginum. Fékk heila viku í Álaborg og nýtti tímann í vinnu og sá svo um smá seminar í skólanum, fyrir doktorsnema. Bakaði meira að segja kökur fyrir það :o)

Í næstu viku er svo foreldrafundur hjá okkur í leikskólanum (fyrir alla foreldrana) þar sem ég mun halda smá ræðu um hvað við í stjórninni erum að gera og hvernig málin standa í verkefni sem við höfum tekið á okkur. Við erum nefnilega að innleiða heimagerðan mat í leikskólanum, svo börnin þurfi ekki lengur að koma með nesti en fái heimagerðan mat, sem búinn er til í eldhúsinu í leikskólanum. Planið er að starta þessu í janúar og það má alveg segja að þetta krefst ansi mikils undirbúnings og vinnu. En þetta er gaman og spennandi að fá að vera í formannstöðu þegar verið er að gera eitthvað svona róttækt :o)

Við fórum í síðustu viku og keyptum nýtt hjól fyrir hjólagarpinn okkar, enda löngu kominn tími til. Hann er svona líka alveg í skýjunum yfir þessu og hjólar daginn út og daginn inn og fram og til baka í leikskólann. Litli bróðirinn er alveg á því að hann eigi líka að fá svona fínt hjól og vill helst nota nýja hjólið hans Mána. Ætli við endum ekki bara með að kaupa svona jafnvægishjól fyrir Mumma (alvöru hjól, en án pedala).

Nú fer að styttast í fríið hjá okkur. Ég fer til Portúgal í næstu viku (í vinnuferð) og verð í 5 daga. Þegar ég kem heim (miðvikudagskvöldið fyrir páska) þá erum við öll komin í nokkra daga páskafrí og verður það notað í sælgætisát, útiveru, spil og sjónvarpsgláp :o)

Nú erum við líka loksins komin á fullt í Kanadaskipulagninguna. Ég fer til Japan líklega í lok maí, til að geta skoðað aðeins Kyoto, en ráðstefnan er í byrjun júní. Svo kem ég hingað til DK, stoppa í örfáa daga og fer svo með prinsana mína tvo til Íslands. Við skiljum pabbann einann eftir í Danaveldi svo hann fái nú einu sinni frið til þess að læra og vera í prófum. Planið er að stoppa á Íslandi í 2 vikur eða svo og fljúga til Toronto 30. júní. 1. júlí fáum við svo íbúðina í Manitoba afhenta og verðum við þar saman allan júlí og allan ágúst. Þá fara Jói og strákarnir (því Jói byrjar í skólanum 1. sept.) og ég verð áfram í vinnu í Kanada út september (sumsé, ein í heilan mánuð, enn og aftur). En ég ætla nú að reyna að vera ekki algerlega lokuð við tölvuskjáinn í júlí og ágúst og reyna að skoða mig aðeins um í Kanada með litlu familíunni minni :o)

Annars er ég að byrja að fá smá panik-stress. Er að byrja að átta mig á því að nú fer ég að verða fullorðin. Ég er að klára á næsta ári og get varla frestað því lengur hvað ég á að gera er verð ég stór. Djísús hvað þetta er erfiðasta ákvörðun lífs míns. Ég hef gjörsamlega ekki hugmynd um hvað ég á að gera eða hvar við eigum að vera. En þetta kemur víst allt í ljós í lok þessa árs eða byrjun þess næsta.

Jæja best að halda áfram vinnunni.

Knús og kossar til allra ;o)

ps: Muna að kíkja inn á heimasíðu prinsanna til að sjá fullt af myndum af þeim bræðrum.

Stoltur hjólastrákur

Saumastofa Unnar Stellu

Heimasaumaður bolur á Mánaling

Heimasaumuð peysa á Mánaling

Heimabökuð kaka fyrir doktorsnemafélagið (þetta er logo-ið okkar í PAU=PhD Network of Aalborg University)

Vorið að koma á Blákelduveginn

Þá er loksins vetri að linna og vorið að koma til okkar hérna í Álaborginni. Sól er farinn að sjást á lofti, rigning farin að minnka, þvottur kominn út á snúru, búið að slökkva á helmingi ofnanna í húsinu, blómin að gægjast upp úr moldinni og börnin farin á stjá úti.

Ég er nú búin að taka fram hjólið aftur almennilega og er farin að hjóla daglega í skólann. Við Máni hjólum í sameiningu á mínu hjóli, þar sem hann situr aftan á og veitir móður sinni andlegan stuðning. Í gær tók ég svo aftur fram hjólreiða/hlaupa-vagninn og festi hann á hjólið. Fór með strákana mína út á róló og þar hittum við fullt af kátum krökkum sem Mánalingur lék sér með. Mummi var hálfþreyttur eftir daginn (enda var hann úti næstum allan daginn að renna sér á maganum niður rennibrautina í vöggustofunni og sýndi mömmu sinni rosalega stoltur hversu klár hann var) sat bara hjá mömmu sinni og maulaði kex. Þegar heim kom fórum við í blómaleit og fundum í sameiningu öll blóm sem komin eru upp úr moldinni, öll trén sem byrjuð eru að bruma og fundum líka fugla í stóru trjánum. Það var ofsalega gaman og hressandi að sjá svona vorið birtast. Með batnandi veðri fer ég líkast til að taka fram línuskautana aftur, enda er það svo skemmtilegur ferðamáti og fljótlegt að fara í skólann á línuskautum (þó hjólið sé nú fljótlegt líka, þá gefa línuskautarnir meiri hreyfingu). En ef ég á ætla mér að fara af stað á línuskautana, þá verður stóri prinsinn að eignast nýtt hjól, þar sem hjólið hans er orðið alltof lítið fyrir hann svo hann getur ekki hjólað alla leiðina í leikskólann á því. Hver veit nema næsta helgi beri eitthvað gott í þeim málefnum :o)

Smá myndasena frá vorinu,

yfir og út úr sumrinu í Álaborg

Heima er best

Jæja þá er maður kominn heim aftur eftir erfiða vinnuhelgi. Vann hvorki meira né minna en 37,5 tíma á tveimur dögum (laugardag-sunnudag).
Við fórum af stað klukkan 7 á laugardagsmorguninn til að hefja mælingar og komum loks inn á hótelið kl. 12 á miðnætti (17 tíma vinnudagur). Lögðum svo af stað aftur kl. 7 á sunnudagsmorguninn og vorum komin inn á hótel kl. 3:30 aðfaranótt mánudags (20,5 tíma vinnudagur).

Laugardagurinn gekk hægt í mælingum. Veðrið var alveg frábært en dagurinn fór að mestu í uppsetningu á mælitækjum og tengingum og svo að lokum á "synchronisering" á rafölum sem ég notaði, en ég notaði tvö gps tæki sem gáfu merki á nákvæmlega sama tíma (mældi muninn 1,5 mícrósekúndu) svo ég væri viss um að ég væri að mæla nákvæmt og með sama "trigger" í báðum endum kapalsins.

Sunnudagurinn byrjaði í úrhellisrigningu. Kapallinn er grafinn niður á akri, svo við vorum öll í sandi og mold og það skvampaði í öllu hjá okkur. En þegar leið á hádegið þá slotaði veðrinu og sólin kom fram svo við fengum þetta líka flotta veður. Þegar leið á kvöldið og nóttina og tunglið fór að skína, þá var svo heiðskírt að við þurftum varla að nota vinnuljósin því birtan frá tunglinu var svo sterk. Mælingarnar gengu mjög vel og er ég bara nokkuð sátt.

Nú er farið að styttast í annan endann á þessum mælingum mínum og brátt fer þessu að ljúka. Ég fæ all marga daga heima í þetta skiptið og fer ekki aftur af stað fyrr en eftir 2 vikur. Svo ég ætla að njóta þess að eyða tímanum með manninum mínum og prinsunum tveimur og reyna að hitta vin eða tvo ;o)

Þar að auki ætla ég að vera í fríi á morgun (já FRÍI). En þegar ég kom heim í dag, þá var búið að þrífa allt húsið, skúra skrúbba og bóna (ég er svooooo vel gift), svo ég þarf ekkert að gera á morgun NEMA BARA SLAPPA AF.

Jæja farin í háttinn og að knúsa karl.
Yfir og út frá Álaborginni

Góðir gestir og Máni gefur mömmu sinni samviskubit

Um síðustu helgi var planið að fara út að djamma og skemmta sér með nokkrum íslenskum vinkonum. Það var þó ekki úr og í staðin fengum við góða gesti í nautasteik, súkkulaðisælu, spjall og allnokkrar vínflöskur. Ekki það að við gerum mikið af áfengisdrykkju (þeir sem þekkja okkur sem best vita að þessháttar hlutir gerast á ca. tveggja ára fresti þessa dagana). En okkur fjórum tókst nú samt að klára 13 bjórflöskur, 1 hvítvín, 1 rauðvín, hálfa portúgalska Portó flösku og slatta af passóa, geri aðrir betur :o)

Það fer ekki sögum af því hver var hressastur, en fyrsti bókstafurinn er Jóhann, þó svo báðir drengirnir hafi verið frekar mikið slappir og lasnir á sunnudagsmorgninum :o)

Við stúlkurnar erum mun meiri víkingar, þar sem við drukkum að minnsta kosti sama magn, og vorum báðar eldhressar daginn eftir. (Ég fór meira að segja út um 9 og tók útigeymsluna alveg í gegn).

En kvöldið var allavega frábært og við eigum örugglega eftir að endurtaka leikinn.

Eins og fyrirsögnin gefur til kynna, þá tóks Mána mínum að gefa mér nett samviskubit í morgun (ekki það að ég sé ekki stanslaust að naga mig í handarbökin yfir því hveru miklum tíma ég ver í burtu frá drengjunum mínum). En þegar við Máni vorum á leiðinni í skólann í morgun á hjólinu, þá heyrist allt í einu í fallega prinsinum mínum:

"Mamma, eigum við einhverntíman eftir að fara að heimsækja ömmu og afa aftur?"

Mamma: "Já ástin mín auðvitað. Við reynum að hitta þau í sumar"

Máni: "En mamma ég sakna þeirra svo mikið" (Hann er nýbúinn að hafa ömmu Sigrúnu, sem gæti hafa verið kveikurinn af því að hann langi að hitta hin tvö líka).

Mamma: "Æji ástin mín, þú færð að hitta þau fljótlega"

Máni: "Mamma, þegar við erum svona lengi ekkert að heimsækja þau, þá fæ ég bara illt í magann"

Hvað getur maður sagt við svona. Það er ekkert að gera nema taka utan um litla barnið sitt og hugsa "hvað í #$#$%$# er ég að gera svona langt í burtu frá fjölskyldu barnanna minna". En vonandi er dvöl okkar hérna úti þess virði og vonandi munum við geta veitt drengjunum okkar allt sem þeir þarfnast og meira til með þessa menntun okkar í farteskinu.

Yfir og út frá Blákelduveginum

Ríkey og Haukur komu í mat á laugardagskvöldið. Það var mikið spjallað og hlegið, langt fram eftir nóttu

Ég að reyna að vera sniðug

Ríkey var sú eina sem var dugleg í spilunum

Ríkey var líka sniðug með hjálminn

Og auðvitað Haukur líka

Loksins febrúarfréttir

Jæja, þá er litla fjölskyldan hér á Blákelduveginum loksins að komast upp úr holunni og jafna sig á vinnuævintýri undanfarinna vikna.
Það má með sanni segja að við höfum verið upptekin í febrúarmánuði, en þetta hefur verið einn annasamasti mánuður hjá okkur hjónum sem ég hef upplifað. Þó svo að margir myndu kalla mig vinnualka og mér finnist sjálfri afskaplega gaman af því að vinna og gera vel, þá verð ég að viðurkenna að ég vona innilega að við munum ekki upplifa margar svona vikur eins og febrúarmánuður var. Í lokin vorum við bæði búin að ofkeira okkur svo svakalega að við gátum varla hreyft legg né lið og ég þakka bara guði fyrir að tengdó keypti sér miða í september (fyrir krísu) og kom til okkar í lok mánaðarins og sá um börnin og heimilið á meðan við gátum hvorki opnað augun né hreyft munninn.
En svo ég segi ykkur nú aðeins frá ævintýrum mánaðarins :o)

Byrjun mánaðarins fór í skipulagningu fyrir komandi mælingar á nýjum háspennustreng sem verið er að leggja hér í DK. Þetta er fyrsti strengur sinnar tegundar í heiminum og margir með mikinn áhuga á mælingunum, svo eins gott að undirbúningurinn væri góður þar sem ekki er mögulegt að endurtaka ef einhver mistök eru gerð. Vinnutíminn var frá 8 á morgnana til 4 á daginn þegar ég sótti strákana og svo frá 7 á kvöldin (drengirnir snemma í háttinn) til 2 á nóttunni, sumsé 15 tíma vinnudagar hvern einasta dag (líka um helgar) frá 1. febrúar til 11 febrúar. Á sama tíma var Jói í skólanum frá 8-4 og notaði seinni partinn og kvöldin til að læra fyrir próf sem hann fór í í síðustu viku.

Frá 11-15 febrúar skildi ég svo Jóa og strákana eina eftir heima og hélt af stað í mælingarnar (dauðþreytt og óútsofin eftir 15 tíma vinnudaga vikurnar þar á undan). Fyrsta daginn var frost og kalt. Litlar -12 gráður og vindur. FREKAR mikið kalt. Ég var í ullarnærfötum, buxum, síðerma bol, flíspeysu, úlpu, þrennum sokkapörum og kraftgallanum utanyfir (já yfir úlpunni líka). Þetta dugði ekki til, því eftir þennan fyrsta dag var ég orðin fárveik og komin með kvef og hita og verk niður í lungu. Enda stóð ég kyrr allan daginn og stillti sveiflusjár og las af mælingar. hver vinnudagur þessa daga hófst kl. 6:30 með morgunmat á flottasta hóteli sem hægt var að hugsa sér (þvílíkur kastali, 5 stjörnu hótel). Svo var brunað á mælistaðinn (150km í burtu). Þar var svo unnið til ca. 14:00 þegar við vorum að sálast úr hungri, tekin 20mín pása í hádegismat á bensínstöðinni og svo unnið til miðnættis og borðað á bensínstöðinni á leiðinni heim. Sofnað um 2-2:30 að nóttu og vaknað aftur kl. 6 til að hefja næsta dag. Svona leið þetta þar sem ég var með hita, kvef og niðri í lungunum (er enn ekki alveg búin að ná mér enda varla verið tími til hvíldar síðan í byrjun febrúar). Á meðan ég þrælaði daginn út og inn, þá var Jóhann aleinn með tvo stráka sem söknuðu mömmu sinnar og reyndi að læra fyrir próf eins og hann gat. Svo hans dagur var álíka langur og minn, þar sem ekki gafst tími í neitt annað en skóla, umsjá barna og prófalestur fram á nótt.
Ég kom heim þreytt og dauðuppgefin á afmælisdaginn og lá í rúminu sem best ég gat, en Jóhann þurfti að nýta þá 2 daga sem ég var heima til að læra fyrir prófið sitt og var því í skólanum alla helgina á meðan ég lá í rúminu og reyndi að hugsa um prinsana mína. Sunnudagurinn fór reyndar í undirbúningsvinnu, þar sem ég fór af stað aftur snemma á þriðjudagsmorgninum til að hefja næstu mælingar. Þá var ég enn með hita og mjög mikinn hósta, en þar sem þetta var eina tækifærið til að gera þessar mælingar þá var ekkert annað en að bíta bara á jaxlinn, gleypa í sig panódíl og halda af stað.

Næsta vinnusena var nákvæmlega eins og sú fyrri, borðað lítið sem ekkert, unnið eins og þræll langt fram eftir nóttu og vaknað fyrir allar aldir. Sama var uppi á tengnum heima í Álaborg, þar sem styttist óðfluga í prófið hans Jóa og hann sat við lærdóminn öllum mögulegu lausu stundum (sem þó ekki voru margar nema helst á nóttunni). Nú var hann líka sjálfur orðinn lasinn af öllu þrælahaldinu, svo ekki var neitt betra lífið þar. Loks á föstudagskvöldinu klukkan 2:30 hélt ég inn á hótelherbergi og lagði mig eftir miklar annir og erfiðisvinnu og lagði svo af stað til Álaborgar klukkan 8 um morguninn, þar sem ég átti að mæta í afmælisveislu með fjölskyldunni stuttu eftir hádegið. Þreytt, sárlasin og óútsofin fórum við í afmæli og skemmtum okkur konunglega með góðum vinum. Stungum svo snemma af úr veislunni til þess að sækja tengdamömmu sem var komin í 4 daga heimsókn. Við reyndum eftir bestu getu að ganga frá því versta á heimilinu, en við erum ekki vön að láta sjást í drasl, ryk eða skýt heima hjá okkur, en vegna MIKILLA anna þá hafði ekki einu sinni gefist tími til að hugsa um heimilið því prinsarnir gengu fyrir og einhversstaðar urðum við að setja mörkin svo við fengjum að minnsta kosti 3-4 tíma svefn að nóttunni. Tengdó kom sá og sigraði og við lögðumst sárlasin í rúmið. Gerðum okkur reyndar smá glaðan dag á sunnudagskvöldinu þar sem við skruppum saman hjónakornin út að borða á Hereford og spjölluðum saman, enda ekki hist næstum allan mánuðinn og þá þegar kominn 22. febrúar. Nú var Jóhann loksins búinn í prófinu sínu (og stóð sig að sjálfsögðu vel þrátt fyrir erfiðar læriaðstæður) og ég var í kúrs mánudag, þriðjudag og miðvikudag en vann EKKERT eftir klukkan 16 á daginn. Naut þess að hafa tengdó til að hjálpa okkur og vera með prinsunum mínum þegar ég kom heim úr skólanum. Fimmtudagskvöldið sofnaði ég svo klukkan 19 og föstudagskvöldið um 20 og svaf þá loks úr mér megnið af veikindunum. Nýliðin helgi fór loks í afslöppun, spjallerí (og smá fyllerí) á laugardagskvöldið ásamt góðri nautasteik, unaðslegri súkkulaðisælu og frábærum vinum.

Svo nú er loks lífið hjá okkur að komast í réttan farveg og fastar skorður, eða þar til um helgina þar sem ég mun vera í mælingum (aftur) alla næstu helgi. Sú vinna verður svipuð og í febrúarmælingunum en svo kemur frí frá 8. mars alveg til 23. mars þegar næsta mælilota hefst. Í apríl er svo stefnan tekin á Portúgal þar sem ég mun halda smá fyrirlestur um mæliniðurstöðurnar hjá mér og njóta lífsins í Lissbon (allavega yfir helgina) og reyna að slaka aðeins á fyrir páskana, sem munu fara í rólegheit með fjölskyldunni. Þá verður mælitörnum loks lokið og munu mælingarnar ekki verða fleiri í öllu mínu doktorsnámi, þar sem ég á rétt rúmlega 1 ár eftir og þarf að nýta þann tíma í að vinna mína raunverulegu vinnu og leysa vandamálin :o)

Læt nokkrar skemmtilegar myndir fylgja með að gamni.
Knús og kossar frá þessum uppteknu í Álaborginni

Já það voru MÍNUS TÓLF gráður

Mælihópurinn (við vorum reyndar bara tvö í mælisetti númer 2)

Hótelið sem ég gisti á

Hótelherbergið var bara geggjað

Þetta er uppgerður sveitakastali inni í skógi með vatn og dádýr og ég veit ekki hvað. Ætla að taka Jóa þangað einhverntíman þegar við erum með barnapíur í landinu

Sturtan er inni í sívalingnum og er þvílíkt stór og þægileg. Risa sturtuhaus og mikill kraftur á vatninu, útvarp inni í sturtunni og ljósið er með hreyfiskynjara

Þetta lítur ekki út fyrir að vera neitt sérstaklega mikið, en hverja svona uppsettningu tekur ca. klukkutíma að gera, enda er hver strengur ca. 30-40 kg (bara endinn á strengnum)

Hver kapalendi er frekar stór

Þreytt, lasin og á fullu að vinna

Frosnir strengir í morgunsárið

Farið að líða á kvöldið og við langt frá því að hætta

Ofsalega fallegt veður þrátt fyrir mikinn kulda (það var snjóstormur daginn eftir)

Köld mælitæki

Kom heim í 2 daga stopp og reyndi hvað ég gat, sárlasin og þreytt, að sinna litlu mömmuþyrstu prinsunum mínum sem áttu að finna sem minnst fyrir vinnumánuði foreldranna.

Prinsarnir voru að vonum glaðir að sjá mömmu sína þessa 2 stuttu daga á milli langferðanna, þar sem móðirin var ekki í símasambandi nema rétt í ca 10 mín fyrst fyrir kl. 7 á morgnana og svo rétt aðeins til að segja góða nótt við húsbóndann um 2 leitið á nóttunni.

Komin á ströndina í næstu mælilotu. Það var GEGGJAÐ fjör að keyra á ströndinni í fjórhjóladrifnum jeppa og reyna að festa ekki bílinn með nokkur hundruð kílóa búnað í skottinu. Nema nótt númer 2, þá var þoka og svartamyrkur (enda hvergi ljós á miðri ströndinni) svo þegar ég var að keyra, þá sá ég ekki hvar sjórinn var og ekki hvar ég átti að beygja til að komast af ströndinni. Ég sá ca. 2 metra af sandinum og reyndi að keyra eftir minni og eftir einhverjum bílförum þar til mér fannst ég vera búin að keyra ca. nógu lengi svo ég beygði af og var heppin að hitta á rétta afkeyrslu. Hef sjaldan verið jafn hrædd í bíl.

Þessi spennugjafi vegur fáein 91 kg og það tók miklar verkfræðipælingar til að koma honum upp úr djúpri strengjaholunni og upp í bílinn í öllum sandinum á miðri ströndinni. Við bjuggum til sleða úr loki af stórum viðarkassa, klæddum spennugjafann í tvo svarta plastpoka, festum reipi við lokið og drógum spennugjafann upp brekkuna og að bílnum. Vógum svo salt með annað viðarlok og náðum að selflytja spennugjafann upp í skottið á jeppanum. Eftir að hafa náð þessum spennugjafa inn í bílinn tókum við okkur matarpásu og sátum í hálftíma, gjörsamlega uppgefin.

Orðin frekar föl af þreytu og veikindum en samt ánægð með vinnuna og sérstaklega ánægð með niðurstöður mælinganna :o)

Þetta var tækifæri sem gefst bara einu sinni á ævinni